sábado, 20 de diciembre de 2008

Trobar-te


Des dels camins inel.ludibles del destí,
passant per la teva força,
pensant que mai més gaudiries de cap fruita dolça...
has arribat a mi.

En el moment just en el que els teus ulls s'obren, en el moment en que el teu cor cridaba per tancarse i tú no el deixaves, allunyan-te en la foscor somiaves... viure l'instant en que ara et trobes.
És difícil a vegades, és dur no saber qué fer, temerari potser llençarse de cap a una altra aventura, però diga'm estimat meu... quina altra cosa podem fer?
Aixeca els braços, deixa que la frescor envaeixi el teu cos, que la llum t'indiqui la direcció i permet al fi a la teva ànima... caminar de debò. Doncs ella no necessita ser forçada per tirar endavant, no val cansament ni por, només el sentiment... de estar amb tú.

Ha arribat l'hora d'abandonar el patiment, el dolor i els dubtes... era el que estaves esperant, no t'en alegres? o potser encara de nit tremoles... pensant que tot arriba massa d'hora.
Es aviat per trobar la felicitat? Et preocupa que les respostes que avans buscaves, estiguin esteses devant dels teus ulls... per la resta de l'eternitat?

Descansa, respira, i torna a lluitar.
L'únic que ja no serà necessari... és que ho facis contra tú. L'oponent amb el que ara tens que alçar l'espasa... no té el teu rostre, el teu calor, la teva mirada ni la teva olor.
És un ésser de la foscor... anomenat la por.

Però en tú estimat hi confio, el terra d'aquest món ja no està fet per que hi caiguis, són creats nous senders per que hi passis... armat amb tot el teu valor.
No t'oblidis de mi mentres avancis per aquesta senda, pensa en mi quan hi vagis... a aquell lloc on s'adorm la llástima i la maldat es llença.
Tinc per a tú infinitat de secrets, crearem per a nosaltres l'edat de les experiéncies, mentres unim Cel i Terra... regalant-te, tot el meu amor.

sábado, 22 de noviembre de 2008

Un pequeño cuento...


Tengo una historia para ti... quizás te suene, a lo mejor le hable directamente a tu corazón, y dice así:
'' Había una vez, en un lugar muy lejano, un país embriagado de la magia y embrujado por sus conflictos, en que una joven miraba las estrellas...
desde otro lugar, como si fuera desde el otro lado del espejo, alguien puso sus manos sobre el cristal de su habitación... un chico especial que contaba estrellas, buscando una, que no lograba a alcanzar. Deseaba volar y llegar allí arriba, pero tenía demasiado miedo, de modo que sólo se dejó alumbrar por esa cálida luz... que poco a poco, derretía el frío de su interior.
Y el día que se alinearon los astros, ambos espejos chocaron uno contra otro, ambos mundos... como dimensiones paralelas y desconocidas capaces de cohexistir en el mismo planeta. Por primera vez en todo ese tiempo de búsqueda, esa pared se hizo transparente, y pudieron contemplar... lo que había al otro lado.
Nada más que sus ojos, nada más que sus labios, sólo su forma de mirar; solamente su manera de sonreír. Manos tímidas que se apoyaron contra el gélido cristal llorando, deseándolo romper... sólo en ocasiones, cuando las lágrimas resbalaban por él, se abrían pequeños resquicios; que les dejaban mandarse mensajes de amor...
Incluso sentir su calor y su aliento, aunque sólo fuera por un maravilloso momento...

Los días pasaron, pero nunca alejaron ese vínculo... llovía y mojaba sus rostros, helaba y enfriaba su piel, pero el corazón de los dos ardía... por romper esa pared... y cogerse sus manos.
Un día, en que la inquietud carcomía al joven por dentro y su cuerpo temblaba como el de un infante, suplicó con mirada expectante, una oportunidad.

El joven le dijo a su enamorada:
- Recuerda esto siempre... te amo, y si alguna vez te olvido, si llegara el día en que se me borraran nuestros recuerdos, en que el dolor fuera más fuerte que este amor... por favor, por favor te pido que me hagas volver a recordarte...
Devuélveme mis recuerdos... nuestro amor... para no perderte...

Y ella le respondió:
- Lo haré... Te lo prometo.

Así, llegó un día en que en la locura de la espera, ella rogó por unas alas, que la hicieran volar por encima del muro, y él por una fortaleza, que le hiciera derribarlo...
La joven le regaló a su amor toda su valentía, y él correspondiéndola, le construyó unas alas... cada pluma hecha con una palabra de amor. Al fin, sintiéndolas alzó sus pies sobre el suelo y traspasó todas las barreras, llegando al otro mundo. Pero entonces...
Allí no había nadie. El cielo estaba oscuro prometiendo tormenta, y al sentir miedo, las alas de azúcar de la chica no aguantaron contra el granizo helado que caía del cielo de su enamorado. Muy asustada, corrió y corrió para ir a buscarle, y cuando le vió... sólo una lágrima vio deslizarse... antes de ser tragado por un inmenso bloque de hielo y nieve. Ella lloró y gritó con todas sus fuerzas, apartaba la nieve con sus manos que se le iban agrietando, dejando una herida en ella... que no sólo traspasó su piel...
Al fin alcanzó su rostro, cubierto con esa capa de espesor helado, con una mirada de tristeza hacia el infinito... habían llegado tan lejos...

De modo que la joven secó sus lágrimas, abrazó esa nueva trampa del destino que contenía custodiado su corazón, y le dijo...
- No te preocupes... me quedaré aquí... todo el tiempo... no importan los años y siglos que pasen, no importa que jamás logre sacarte del todo de ahí. Me quedaré contigo... eternamente.
Sellando su juramento con un beso, un débil brillo de luz se distinguió desde el interior del bloque de hielo, hasta luego esconderse...
Y ella permaneció hasta el fin de los tiempos a su lado, cuidando de su enamorado, hasta que llegara el día... en que le fuera otorgado el don de crearse unas nuevas alas, deshacer cualquier obstáculo... y llevárselo lejos volando... al infinito cielo feliz que siempre deseó. ''

miércoles, 12 de noviembre de 2008

Ángel amado...


Cada vez que llega la noche... tiemblo como una niña... que le temiera a los terribles monstruos de la oscuridad.
Cada vez que llega el día... tiemblo como una infante... que hubiera crecido demasiado pronto y a un mundo lleno de peligros se debiera de enfrentar.

De mí todos estos miedos desaparecen, cuando tu rostro a mi mente vuelve, y sólo queda en mí la fuerza, la pasión y las ganas... de volver a verte.
Pídeme una estrella y volaré hasta ella, regalándotela rodeada con un lazo junto a mi vida, para que la guardes por siempre jamás. Pide cuanto quieras... pues en tus manos yo lo dejaré.
Pídeme lo que necesites... menos que te deje, eso jamás lo haré.
Protegiéndote día a día mientras tú sonrías sabiéndolo, o cuidando de tí sin que te des cuenta, tienes una compañera invisible, de los pasos de tu vida. Siempre cumplo mis promesas y éstas no se pueden romper, igual compromiso pido de quien me las hace, si lo importante aún es deber. Joven asustado que miras hacia otro lado, niño que buscas el refugio en la soledad, lo cierto es que nunca quisiste estar solo, y que a tí sí te aterran los fantasmas de la oscuridad. Por eso agarras la mano que por instante te sostenga, pero mi siempre querido, mi siempre dulce niño, no temas... si por las dudas entre la falsa realidad y la verdadera magia del mundo crees que te pierdes, recuerda lo que tienes... antes de volver a volar. Vive, viaja y goza la vida, pues para ti castigo no hay ninguno, sólo el reflejo de un viejo recuerdo... que te obligaste a olvidar.
Cada vez que tengas miedo recuérdame, pues yo lo sentiré y acudiré a tu llamada... no importa en qué lugar me encuentre, tu voz siempre resuena en mi alma...

Sé que volveré a coger tu mano,
sé que volveré a contemplar embelesada tus ojos,
sé que nada de lo hecho será en vano...
y que un cruce de vida me permitirá volver a cogerte de la mano.
Somos iguales, somos tan distintos... somos parecidos a lo que fuimos, creímos estar distantes... somos las mismas personas que aquél día nos encontramos, somos los mismos... que desde que nos vimos, nos enamoramos.

viernes, 7 de noviembre de 2008

Nuestra oportunidad ha llegado


Vuelvas o no vuelvas, temas o no temas, sigue en ti de quien me enamoré...
le niegas ante el espejo, le dices que no vuelva nunca más, y como Alicia tras el reflejo, te crees que ahí le atraparás... pero a todas partes donde vayas te seguirá, dondequiera que estés, guardado en el océano, el ártico o un cofre; caminará anudado a ti...
porque tú formas parte de él, y él de ti.
Dulce cambiante, bello sin rostro, que pretendes engañarte... escondiéndote de cualquier modo. Los ojos están hechos para ver, alguien dijo. También que no hay más ciego que el que no quiere ver... y que ciegos, estamos todos los enamorados.
Pero yo veo y contemplo, mejor que nunca lo que tengo ante mi... porque sabes amado que nunca has podido esconderte... al igual que tú hiciste viendo a través de mi.
Miraste de frente a mis sentimientos antes de que nadie lo hiciera, hablaste directamente a mi corazón aunque no te conociera, me encontraste.... más allá de cualquier frontera... y me hiciste amarte.
Quién sabe lo que depara el futuro, sólo el presente es real, en una mano lágrimas, en otra la felicidad...

domingo, 19 de octubre de 2008

Quim


De nombre debieron ponerte dulzura, de apellido fuerte, de segundo único y registrarte como la persona más importante e inocente.
Me gusta perderme entre tus ojitos de la infancia, grandes expectadores de lo que a su alrededor ocurre, siguiendo con júbilo las luces de tu alrededor, o el recorrido de mi voz cuando te canta en la cuna y entre juegos. Pequeño niño, tú eres magia, pues tú detienes el tiempo cada vez que te sostengo, el mundo deja de girar cuando despiertas, porque cada día sol e incluso luna; necesitan contemplar tu divina e infantil hermosura.
Reconoces mi voz y sonríes... me haces feliz, te acuno y coges fuerte mi mano... me haces feliz, tan solo duermes gozando de maravillosos sueños; también me haces feliz.

Nunca dejaré de quererte, y acude siempre a mi cuando lo necesites, no importan los años que pasen y todo lo que ocurra... te adoraré y extenderé mi mano al igual que estos primeros días... mi pequeño y lindo hermano.

miércoles, 15 de octubre de 2008

I'm ready to go...


Estic llesta... preparada per anarme'n, volar lluny, infinitament lluny molt més enllà dels núvols, meravellant-me... de la bellessa que m'estic perdent.
De l'amor que s'escapa de les meves mans, de la felicitat que percebeix la meva imaginació i de l'estimació que ni tan sols els meus dits són capaços de tocar... tan de bo... pogués... tocar... allò que tant estimo. Allò que tan prego que passi, que succeeixi en qualsevol moment si vull evitar el trencament del meu cor, el despertar i fugir de la meva ànima.
Però... ara mateix, desconeixo masses coses. Potser ni tan sols sé... ni com em dic. Quin és el meu nom, el meu rostre, la meva expresió. El meu somriure, el meu dolor. El dol de no tenir, el delé d'arribar al teu costat...

Estic llesta. Ja m'hen puc anar. Tinc presa, quasi no ho puc suportar, quan començo a adonar-me'n de debó de que sí estic sentint, estic patint i crec que em desfaré en dolor... que el meu interior sagnarà gota rere gota fins a deixarme sense, tot i així amb un halé de vida que em permeti... continuar plorant.
No desitjo experimentar més... aquest patiment. És molt més gran del que sóc capaç de soportar... pero aixó vull volar, volar...
més enllà del Sol, pasades les Estrelles, passat completament aquest món... per després tornar enrere, a observar-lo amb absoluta tristesa.

No té gaire sentit, ho reconec, no al menys per una altra persona que no sigui yo mateixa. Un únic pensament és el que tinc al meu cap, i es que ja no desitjo una altra cosa, inmediatament, la meva passió el meu desig... m'hen vull anar.
I estic preparada per a fer-ho. No cal esperar més, no cal fer maletes, ni decidir métode de transport. Només .... agáfa'm fort de la mà... i porta'm amb tú.

I'm ready to go...

domingo, 21 de septiembre de 2008

Desde que te conocí...


Desde el día en que te conocí por primera vez... algo me hizo sentirme ligada a ti. Desde que me hablaste, te dirigiste pausada y dulcemente hacia mí, noté un respingo en mi corazón. Pero por fin... desde el momento en que te vi... quedé totalmente prendada de ti.
Esos ojos que me miraban expectantes, con una mirada tan tierna e inocente desprovista de toda maldad, con tu sonrisa sincera y tus palabras de amor... dime cielo entonces ¿desde cuándo te amo? si pareces poblar desde siempre mi corazón, mientras caminaba a ciegas con un velo que yo misma coloqué sobre mí; y tu lo hiciste volar rápidamente para que solamente te viera a ti.
Lo que llevabas tanto tiempo anhelando... lo que yo soñaba sin contárselo a nadie... sólo contigo se hace realidad. Una figura protectora que observa, vigila tus pasos y antes de que caigas, te recoge y te pregunta ¿estás bien? pero siempre sigues andando, y vuelves a tropezar... de nuevo una mano te sostiene. Llega un momento en el que te preguntas, si esa sonrisa tímida que temblaba por ti con sólo la idea de que cualquier cosa pudiera estar pasándote, si es cierto, como no te diste cuenta antes...
Corro hacia ti a toda prisa, y tú me esperas con los brazos abiertos, sólo sé que te quiero, y que tú me corresponderás...

sábado, 30 de agosto de 2008

Renacimiento


Cómo haces que te quiera tanto. Cómo haces que te necesite, cómo logras que piense que no podré vivir sin ti. Sonrío al pensar cuánto he aprendido, y que todo lo que he logrado, ahora pasa a tus manos como una enseñanza nueva... tiemblas de frío y miedo, y quiero arroparte con mis brazos como si sólo fueras un niño, pero tú eres fuerte... tú... saldrás adelante. Sé que tendrás dudas, y seguramente sabré el momento en que rompas a llorar. Pero cariño, lo podrás soportar. No porque me vea reflejada en tus ojos de mar, no porque sepa lo que puedes llegar a experimentar y vivir. No... no es por eso. La ruleta del destino gira para todos, y a ti te aguarda algo único y especial. Es sólo tuyo. Solamente para tí. No lo desaproveches, porque nadie más lo tendrá, es como un tesoro creado por unas artesanas manos que sabían que debían tener un único destinatario... y ese eres tú, querido niño. ¿Estás dispuesto a aceptarlo? Alguien avanza hacia ti con pasos decididos... algo brilla tembloroso en sus manos, ¿lo cogerás? no es oro ni plata, no es platino ni diamante alguno.
Es tu futuro. Con mucha más luz... de la que ahora eres capaz de ver. Porque tus ojos se ciegan, tanto reflejo te agota y donde debes llegar parece estar cada vez más lejos...
Cuando te sientas solo, mira al cielo, contempla las nubes. Tranquilas y apacibles, siempre estarán contigo. Cuando te sientas solo, mira al suelo. Será firme y te llevará adonde te lleven tus pasos. Cuando te sientas solo... mira a tu lado, pues ahí estaré yo. Apretándote fuertemente la mano mientras te digo... estás preparado, puedes continuar.
Vive... disfruta... tu libertad.

sábado, 9 de agosto de 2008

Poemas de Sal


Me endulzas... arropándome, entristeciéndome, haciendo que mi corazón lata más deprisa... y también haciéndome llorar... pero las lágrimas pasan desapercibidas cuando recorren mi cuerpo, resbalando por mi piel llegan al agua, que las difumina y hace llegar al infinito...

Les digo adiós a ellas mientras alzo la vista al cielo, dibujando en mi mente las nubes, tratando de alcanzarlas con las manos... y es que si puedo tocar estas... ¿cómo no conseguir ir hasta ti? teniendo todo lo que se creía imposible ya superado.
No puedo ni quiero dejar de nadar, en el mar de esta vida, con sus olas que me hacen retroceder y envalentonan a la vez. Me alejo cada vez más del punto de partida, en un mundo que parece igual en todas partes y a través de mi mirada es completamente distinto. La rueda de los años, la existencia sigue girando, y aunque parezca que has vuelto al inicio... estás en una radical nueva realidad. En ocasiones da miedo, a veces melancolía, y no siempre comprendo qué es lo que me aporta alegría. Pero mientras pueda continuar... seguir adelante, sabiendo que este dulce cielo que veo, plagado de algodón y luz dorada es el mismo que tú ves... no me rendiré...

Promesas y juramentos, siempre tentados a repetirlos, mientras nos amamos en silencio, intentando pasar ante nosotros mismos desapercibidos.

viernes, 25 de julio de 2008

Nen si alguna vez me ves


Nen... si alguna vez me ves, recuerda...
todo lo que hemos pasado, como si transcurriera lentamente en una película... acomódate a mi lado en los mullidos sillones, este cine es silencioso, privado y cómodo solo para nuestras vidas... Sonríe, están a punto de pasar las primeras escenas.
Se ve a un joven, en un banco junto a un soleado mar, que reluce tanto y brilla que tiene que apartar la vista y mirar hacia otra parte... entonces ve alguien pasar... sí... es ese momento tan especial...
Asiento con la cabeza, mi primera lágrima cae sin que te des cuenta, aunque sabes que dentro de poco todas ellas brotarán... sí... lo sabes muy bien. Muchos años más tarde, una chica da vueltas y vueltas... dejandose iluminar por la luz... ¿será el mismo resplandor que el de aquél día?
Niña inocente, pobre niña triste. Niña trágica, ¿tan difícil lo tuviste?
mientras la contemplamos en la pantalla quiero mirarte un momento, para ver si piensas lo mismo que yo... parece que te lea el pensamiento, o que vayas a sentir lo mismo que sentiré yo.
Los dos sabemos lo que pasará después, y las imágenes se suceden una tras otra, mientras una dulce melodía embriaga mis oídos. Es melancólica, armónica y melodiosa... un deleite para los sentidos y la memoria, que nos muestra una vez más el castillo de mágicas ilusiones que un día construimos. Haciéndolo realidad.
Parece una película muy dramática la que estamos contemplando... pero a la vez muy intensa. ¿Eres tú quien llora cuando esa niña misteriosa se lanza en brazos del amor?
¿Eres tú quien solloza ahora, al darse cuenta de que ese momento no es un simple círculo de la vida, es una muesca que quedará muy honda en el árbol de la existencia?
¿Eres tú quien agoniza de dolor viendo a su valeroso protagonista....? o no, esa soy yo...
No te quedarás a ver las imágenes hasta el final, eso lo sé. Yo también me pondré en pie y saldré paso a paso del cine, cruzando esas puertas rojas, dejando que la luz me ciegue... otra vez.
Miro al cielo... Nen... Nen tú que siempre fuiste un alma libre... encadenándote tu mismo a este mundo sin ni tan siquera darte cuenta, que el día que descubriste las manillas... yo me encontraba contigo... mirándote. Observándote... mucho más allá de tus ojos verdes.
Ahora! Ahora que eres libre, totalmente libre, surcando los cielos como si tu alma fuera un fuerte navío y el cielo el mar.... dejándote llevar a la inmensidad me mandas tus pensamientos, hay mucho más que todo este lugar... nunca te olvidaré...
pero, si alguna vez te acuerdas de mí. Entra de mi mano en ese cine... en el que estaré esperando para verte... una y otra vez.

domingo, 20 de julio de 2008

Ángeles y Guardianes...


Entre cuentos de hadas, princesas y guerreros y amores encantados vivimos, ilusionados con esta realidad que nos envuelve...
vi volar una mariposa por la mañana y su belleza me recordó a ti, cuando el sol me cegaba bajé la vista y admiré unas flores; recordándome las que siempre dedicas para mi...
Por la tarde di un paseo para refrescarme con la brisa... un golpe de viento sacudió hojas del suelo contra mi, quedando entre mis manos la más bonita color miel... que me hizo pensar en tus ojos de amor. La guardé conmigo como un dulce amuleto, de algo de la vida que se creía perdido... lo más hermoso que estaba escondido, y ahora mora bajo mi abrigo.
Al anochecer.... ¿cuántas estrellas vi? que me guiaron en mi camino. Sintiéndome saltar una a una entre ellas, regodeándome con su luz, llegué hasta donde se esconde... el mayor amor... tú...
mi eterno guardián.
Sígueme contando al oído esa historia de épicas batallas y grandes triunfos, amores que lloran y se reencuentran intensamente, besos robados en la soledad con un paraíso como cuna...
mientras cierro mis ojos y me dejo acunar por tu voz... que mi alma cada día enamora.

miércoles, 25 de junio de 2008

Latidos de Tí...


Te quiero mucho...
Sólo eso sé... y puede soñar extraño... pero... te quiero mucho.
Nubes de dudas poblaron mi cielo, y es que la eterna pregunta siempre está ahí, ¿por qué cuanto más amamos... más tememos a lo que pueda venir? Aunque ni siquiera llegue a ser del todo eso...
Me he escondido de ti esperando una respuesta, un sentimiento, una sospecha... de que sin mi presencia te encontraras satisfecho, sin mi compañía de tristeza maltrecha.
Cuánto esfuerzo porque no te dieras cuenta, cuánto dolor por pasar desapercibida ante tus ojos, que no supieras que estaba lamentando... no correr hacia tu lado. Una imperecedera cuestión que el corazón desgarra ¿eres feliz a mi lado? respuestas que hoy me llenan y apagan mis suspiros, mientras trato de cubrir ese vacío, con fuerza renovada.
Me despierto y me digo a mi misma ¡voy a luchar! El mayor de los sentimientos nunca puedes dejar que en el tiempo se desvanezca... y recordarlo al cabo de los años, como la pérdida de una maravillosa oportunidad.
El amor trae tristeza, dolor y miedo, y a mayor ese miedo... es porque cada día encuentras más amor. No desperdiciando ni una sola gota de este me encuentro, deseando esta emoción siempre, más que para mí para el que goza de las divagaciones de mis pensamientos... recorriendo en ellos este cariño mientras viva.

lunes, 26 de mayo de 2008

Feliz Cumpleaños


Feliz Cumpleaños Nen... un nuevo añito ha pasado, ojalá pudiera hacer caer los pétalos de flores sobre tu rostro, darte un gran, gran abrazo... y bromear contigo sobre todo el camino andado.
Cumpliste con tu alma mi querido enamorado, el viajante en mi maleta de la vida fuiste fiel.... a ser... eternamente un niño... y no envejecer jamás. Aunque tus cabellos se hubieran llenado de canas y tu cuerpo de arrugas, seguirías sonriendo y emocionándote como un niño en Navidad... cuando algo le hiciera ilusión.
Tanto, tanto es mi deseo... de pasar este día contigo. De regalarte todo lo que te prometí de golpe, y una vez dado, de nuevo el próximo año mucho más. Compañero... guerrero ¿por qué tú? siempre me has amado... Tu fortaleza y poder sobre el mundo sucumbió ante la mirada de unos ojos tristes, una inocencia que siempre preservarste... y un cariño siempre mantenido en tu corazón.
Cuánto nos hemos hecho llorar el uno al otro... ¿verdad? y cuántas sonrisas y gracias nos debemos. Guerrero que ya iba en tu nombre de nacimiento, dulce corazón que se mezclaba entre el barullo de los infantes... siempre me quedé observándote... de la misma forma que tú me mirabas cuando creías que no me daba cuenta.
Nen... feliz cumpleaños. Te lo recordaré cada año de mi existencia y toda la eternidad para que no se te olvide... que hace años nació un niño con un destino... que cambió para siempre el mío.

Sé que estás a mi lado. Puedo sentirte, notar tu mano. Pero no te aflijas con mis lágrimas pensando que eso no me basta, que no valoro... que cada paso que siento el impulso de dar de ahora en adelante es porque sé que me acompañas. Que ahora sí podrás cumplir el que era el mayor de tus deseos... sopla las velas cariño el día está aquí... en que puedas verme... en todo momento.

jueves, 22 de mayo de 2008

Mi Equilibrio


No te haces una idea... de lo mucho que te echo de menos. Todo me recuerda a tí... sólo contigo supe ser infantil, sólo tú viste todo de mí, me conociste de principio a fin... los rincones de mi emoción. Sólo tú comprendiste... y con todas las fuerzas que tuviste en las manos, me tomaste en brazos, y aunque las llamas ya me estaban quemando y podían acabar contigo... no te importó venir a por mí.
No sabes cuánto te añoro... o quizá sí, sí que lo sepas. Porque en todo momento... y por siempre... sabrás todo de mí.
Cuánta intensidad en estos años, cuánto vivido, alegrías, la felicidad más intensa... las lágrimas más sentidas. Pero qué sentido tiene... pensar en el daño que nos hicimos... cuando fue mayor el amor que siempre nos tuvimos. Amor fiel, amigo y alma compañera, que nunca me abandonaste incluso estando lejos. Qué importan las distancias, los problemas y el que nadie nos entendiera... nada me importa... que fuimos más que locos de amor, más que amigos, más que consejeros, más que paños de lágrimas y sustento el uno del otro... nos encontráramos o no unidos por el noviazgo. Que un vínculo como el nuestro es irrompible pocos lo saben... y no me importa... porque siempre será nuestro.
He aprendido tanto contigo... avanzamos en tantas cosas, en otras nos equivocamos... que en la balanza ya no pesan por lo mucho que gracias a ti he logrado.
Puedes estar satisfecho en aquello que más deseabas... que cuando ya no estuviéramos juntos... cogiera de ti todas tus palabras y tu amor... y las usara para vivir.
Siempre te querré... como más que un amigo, más que si hubieses sido marido.. más y más especial, que ningún nombre del mundo.
Te pido perdón por adelantado, por todas las cosas que te dañen y decepcionen, y es que sin ti pierdo el norte... y no sé como encontrarme. Dame equilibrio, dame el sustento que me daba tu aliento... y pueda hacer honor a todo lo que me diste... y sobretodo a ti.

sábado, 17 de mayo de 2008

Para mi Nen


Para mi Nen, mi niño eterno, tengo unas palabras para ti.
Quizá debiera habértelo dicho antes, quizás aunque ya te lo repetí, con aún mucha más contundidad. Tú... el amor de mi vida, que como en un bello cuento de hadas viniste a salvar a esta temblorosa muñeca de porcelana... todos pasaban por la vitrina de cristal brillante y seda en la que me encontraba expuesta, y mientras observaban y charlaban entre ellos de esa adquisición de muñequita muda, alguien ajeno a todo apareció en aquél lugar... Tú... fuiste tú... unos ojos vacíos observaban el infinito.... ¿qué mirada podía albergar una simple muñeca? si en lo único que valía la pena fijarse era en sus lazos y vestidos... Pero tú llegaste... y lo primero que dijiste... es que nunca habías visto una mirada tan triste.
Los presentes guardaron silencio, incapaces de decir una palabra. Los cuidadores y máximos acompañantes del juguete le tomaron por loco y desalmado. Pero la muñeca alzó los brazos... y golpeó el cristal. Lo golpeó tan y tan fuerte, que todos los cristales salieron disparados por doquier. Ella salió a lo que empezaba a ser el exterior... con sus pasos decididos hacia aquel hombre misterioso que había posado en ella su atención, que la había mirado directamente al corazón. La cogió por los brazos y alzó su barbilla... en su rostro se encontraba la confusión. Y dijo: y con la de personas que me he encontrado por el mundo... nadie, ni una sola, tenía la mirada tan triste. ¿Nadie se había dado cuenta? me preguntó, a mí directamente. 'No'... fue mi respuesta. Tomaste mi mano y me alejaste de allí a toda velocidad, dejando tras de mi todos mis abalorios, puntillas y sedas que me dificultaban al caminar. Todo iba cayendo tras mis pasos... y sólo quedé yo. Tal y como tú me viste... viva. Y me amaste... como si no hubiera existido en este mundo nada de tal pureza. Me enseñaste lo que era sonreír, vivir un exterior totalmente desconocido para mi... me protegiste de todo aquel que intentó hacerme daño, tu pecho un escudo y tus brazos tus armas mismas... ambos aprendimos mucho, al estar juntos... y ahora que has dedidido que broten de ti alas.... espero qué sepas como podré hacer... para vivir adelante una vida que me importaba y sólo veía a salvo si lo estabas tú. Un respirar cada día que es como una navaja en el pecho... y cada bocanada acrecienta la herida y las lágrimas desgarran la piel de mis mejillas. Tantos deseos por cumplir, tantas cosas por hacer que contigo deseaba compartir... me encuentro perdida y tu bondad me insiste en que debo hacerlo, pero tengo miedo... sólo me queda luchar por tí hasta mi último respiro, prométeme una cosa... nunca me dejarás sola. Aunque no dependa de nadie.... quiero saber que estarás ahí, que verás todo lo que te entregaré como mi mayor fortuna a ti... y que algún día, mi mayor amado, amigo, compañero y protector que leíste todo rincón de mi ser... volvamos a encontrarnos. ¡Aún más! Prométeme... que me darás un gran, gran abrazo... porque lo estaré necesitando.

domingo, 11 de mayo de 2008

Dreaming...


Buenas noches mi amor... descansa y reposa tu cabello sobre la almohada, cubre con la sábana todos tus miedos... que con un dulce beso, yo los haré desaparecer.
No te preocupes por los golpes en la ventana, la tormenta no traspasará nuestro cariño y no nos podrá vencer. Te necesito demasiado... que acunes con tus brazos todo aquello que me hace sufrir, haciendo desaparecer todas las lágrimas del pasado. Y todas las que estén por venir... estando juntos, ¿qué nos deparará el porvenir?
Si cualquier batalla puede ser superada gracias al amor. Tantas cosas pasan por mi mente... tanto sentimiento llena mi corazón que a veces creo que puede conmigo... pero me haces despertar día a día gracias al anhelo de sentir tu abrazo, perderme entre la luz que tu alma desprende... y abrir los ojos para contemplar el mundo con toda su belleza.
Cuánto temor causa usar la palabra felicidad... provocando que todo el cuerpo tiemble, pensando en si eso puede cambiar. Sólo en tu mirada enamorada se halla la respuesta, sólo en los latidos en tu pecho notaré la verdadera música celestial...
A veces cuando los ángeles se aman.. se intercambian sus corazones... guarda bien el mío, protégelo y cuida de él, sigilosa robo el tuyo; para que nadie pueda hacerse con él...
Mientras la lluvia empapa los cristales, lanzo lejos mis pensamientos, observando el infinito, deseando que ellos lleguen hasta donde estés.

sábado, 26 de abril de 2008

Besos de Calidez


Dime qué te ocurre mi ángel... cuéntame qué sacudió ahora tus sueños, qué pensaste al irte a dormir... qué imaginaste al darte cuenta de que los ángeles también necesitan descansar, derramar una lágrima que se convierta en brillante joya; y una palabra de esperanza que se convierta en luz de mi camino. Dime... qué pasó por tu mente cuando viniste a visitarme, cuando cogiste mi mano mientras dormía, cuando nuestros corazones se hallaron juntos a punto de dormir...
Me despediste mi amor con un beso, o esa calidez de tu alma... ¿fue la señal de un nuevo amanecer? Recordarme una vez más que sigues conmigo, que aunque no pueda verte... no me quedaré sin tí... si bien sabes que las dudas me sacuden mientras me observas con vehemencia, con esos ojos de dulzura al yo tratar de alcanzarlos... Tocando con la punta de los dedos, un sueño que me fue arrebatado... hace mucho tiempo. Que ese recuerdo, esa sensación de que debemos volver a encontrarnos, sólo tú y yo la compartimos... como un secreto que clama gritos desesperados en el corazón.
Dime mi ángel... qué pensaste cuando moviste mi interior, cuando comprobaste... que me es imposible olvidarte... aunque en mi camino haya errado. Aunque lo sabes y callas, con tu silencio otorgas una gran respuesta, que siempre lo has sabido y lo sabrás... que debo continuar la senda de aprender, mirando de vez en cuando... esperando que mi amado... tú estés.

miércoles, 16 de abril de 2008

Goodbye my friend


Te dije adiós...
Te dije adiós mientras me despedía de ti, no podía creer que mi convicción fuera tan seria, que esta vez te lo dijera de verdad. Me parecía imposible asimilar... la gran losa que lanzaste sobre mí, mucho más pesada de que jamás hubiese podido imaginar. Te vi marcharte y fui corriendo en tu busca, caí una y otra vez por el camino, tropezando me encontré contigo... y por un instante... por un efímero instante creí ver en tí aquello que encontré hace mucho tiempo... pero sólo fue una ilusión.
Hemos vivido en un mundo de sueños compartidos, ¿o en dos completamente diferentes...?? me inclino más por esta opción.... después de todo lo vivido. Me siento tan destrozada por tu corazón hundido, que no me deja el momento de ver qué es lo que realmente guardo dentro... Lo sostuve tanto tiempo sobre mis manos... viéndolo deshacerse lentamente, quemado y difuminándose como ceniza, deslizándose entre los huecos de mis dedos sin poder hacer nada por él. Estaba desapareciendo... igual que tu vista hacia mí. Tus ojos quedaron entre blancos y grises y no podían verme, grité tu nombre en mitad de la locura y notaste un susurro punzante en el viento... Entonces me di cuenta de nuevo, debo alejarme de ti. Dejarte solo y reconocer mi fracaso estando a tu lado, pudiéndote observar sólo a través de los huecos de tu interior. En silencio, sin hablarte, sin que me veas... porque aunque me tengas delante, ya no me reconocerás.

lunes, 14 de abril de 2008

Acércame ... a ti...


No... no llores más. Permíteme ser... buena contigo.
No huyas de mis brazos que desean acunarte, no escapes de una esperanza que desea contagiarte. Construyes altos muros ante todo lo que se te acerque, pero estás tan tembloroso que se te ve a través de su cristal. Poso mis manos sobre él observándote, y a la primera lágrima tuya que cayó al suelo... la llamé diamante. A la segunda, reflejo de los dioses. A cada una otorgué una bendición hasta que no te quedaron más que derramar, cuando tus rodillas golpearon contra el suelo. Tus manos arrastraban la tierra hacia sí en un grito enfurecido, que sólo tú podías oír. Atronador en ese espacio cerrado creíste ensordar, y al alzar la cabeza para lamentarte de tu dolor... al fin te diste cuenta de que aún permanecía contigo. En el mismo lugar, posada sobre tu muro de miedo, del que de vez en cuando brotaban espinas que me hacían sangrar.
Sus gotas resbalaron lentamente por él... y tú no las dejabas de mirar.
Por favor no flaquees, te dije con la mirada. Déjame ser... buena contigo.
Al fin te aproximaste no sin dudas, y casi pude percibir el calor de tus dedos en la piel de mi palma. De improviso mandé un beso al aire, y retrocediendo a toda velocidad lancé cien piedras a lo que nos estaba separando. Una por cada una de las palabras que te hacen daño, por las que tú te dices, por todo lo que viste que deseaste jamás tener que presenciar.
Todo se hizo añicos a nuestro alrededor... y a los pedacitos del cristal del lamento le llamamos... polvo de estrellas. Regálame sonrisas y te daré mis esfuerzos, sé comprensivo con los sentimientos... y te seré fiel en todos los buenos y malos momentos.
Así podré sentir que todo mi amor vale... contigo.

martes, 8 de abril de 2008


Mi corazón se renueva con bien entonadas melodías, canciones que antes componías...

cantabas para él sin saberlo, alegrabas mi vida tan sólo con existir, con de vez en cuando sentirte a mi lado. Pero ahora márchate te lo ruego, te lo imploro desde el fondo de mi alma sólo porque sé que ya te has ido. El dolor por perderte es tan intenso que te digo de veras márchate, vete, aléjate de una vez y no te gires ni un instante para mirarme... y eso es lo que estás haciendo.

¿Habla el dolor, el cariño o la rabia? ¿quién de vosotros habláis ahora por mis labios y dedos?

Me falta el aliento... no puedo respirar.

Cuando mis rodillas caen al suelo y el estrépito se hace un ruido sordo e inofensivo, la falta de oxígeno vuelve blanca mi mirada. Pero no me importa. Durante un efímero instante pude descansar... mientras te perdía a tí mientras tanto. Si tú te levantas no me importa a mí caerme, no siento desánimo de que mi corazón muera sin que te enteres. No deseo este amor... no deseo estas lágrimas sin sentido, este cariño por alguien que no está conmigo.

Pero que no te induzcan mis palabras a error... Puesto que no sabrás nunca de lo que hablo, jamás entenderás éstas palabras, y en ningún momento yo te las mostraré. El sentimiento del vacío es tan grande que arrastra con descomunal fuerza... al mundo del fin.

Halla la felicidad es mi última súplica... mis últimas lágrimas y mi final suspiro por quien siempre me importó más de lo que nadie pensaba. Pero mi destino es andar en soledad... y cuando me levante del suelo de nuevo lo haré... sin mirar atrás.

jueves, 27 de marzo de 2008

Llama Eterna


Me has inspirado tanto... me has reconfortado de tal forma que siento miedo, tengo pavor y alivio al mismo tiempo, ¿es normal este sentimiento? si de una tristeza de lamento y promesa de soledad... a mi lado apareciste... y ahora no puedo alejarte de mi pensamiento.
Tantas puertas se han abierto, cuando muchas se me vieron cerradas... a esa parte de mi interior que permanece oculta, le digo: ¿recuerdas? si una puerta se cierra abriré otra, y si todas se cierran, encontraré una ventana o saldré por la pared... ¿ha quedado tu sonrisa lejos de mí?
Enigmáticos poemas que se tejen y entrecruzan, hablando de uno o mil sentimientos por fin.
Ángel de amor que vienes y te marchas, guardianes de la existencia y amor de la vida... quedáos un poco más... junto a mí.
Tus lágrimas me atravesarán, tu lamento me hará sucumbir, pero de tus penas sacaré mis energías... para que no vuelvas a sufrir. Cada emoción es una bomba de luz que explota, cada explosión una nueva realidad a la que alcanza la vista... de nuevo llueve mi querido protector, de nuevo caes... gota a gota deslizándote... por mi piel.

miércoles, 19 de marzo de 2008

Tú y Yo


Mi ángel... cuánto te sigo amando. Cuánto sigo soñándote, mientras observo por las humedecidas y frías ventanas. Cuando el grito de mi alma resuena en el aire, la lluvia de tus ojos cubre toda mi piel, acariciando mi ser como la forma más dulce del amor.
Cómo dejar de quererte... cuando hace tanto ya que nos juramos amor eterno. Protector que te enamoraste de quien no debías, la persona que tenías delante que por un casual se cruzó en tu camino... negamos para siempre volverlo a andar en soledad. Curiosa es la vida, que para que podamos seguir con nuestro idilio, tu rostro adorado sea el que no puedo ver. Tus manos las que no puedo tocar, tus cabellos... los que no debo acariciar. Vas a permitirme esconderme de nuevo ¿en el interior de tu mirada? O esa determinación que veo en tus ojos significa que ahora debo continuar. Que por mucho que duela disimular la tristeza, la falta de una esencial mitad, hay algo que no puede quedarse a medias, todavía faltan batallas en las que luchar. Dime ángel, ¿podré blandir tan pesada espada? Si caí de un lugar muy alto, el golpe contra el suelo fue lo que me hizo... ¿olvidar?
Aunque mi corazón lo siga sintiendo. Fuimos marionetas de un engranaje, orgullosos poseedores de la felicidad. Pero ello no estaba bien si no eran abiertas todas las puertas, debí hacerlo... y de tí me fui a enamorar. Tú, que elegiste el sacrificio más doloroso existente para todo enamorado, solamente tú podrías ser capaz de ello... seguirme sin que te viera, dejar de escuchar tu susurro en el viento, y sólo transmitirme ligeras palabras... en el eco de los árboles.
Sueño con abrazarte, y ansiando ese día continúo adelante, dame fuerzas para no decepcionarte, y poder de nuevo estar juntos... en aquél lugar.

martes, 26 de febrero de 2008

Candidez Inocente


Qué te ocurre bella alma que tu mano me extiendes, qué sientes corazón que entre mis brazos te sumerges... cuéntame de dónde proviene esa pena, ese dolor que te aflige y te impide continuar... dime dulce niño... ¿qué va a pasar?
Revuelvo tus cabellos en una sonrisa mientras me miras desconcertado, ciegos se quedaron tus ojos de tanto taparlos. Dejaste que el miedo te envolviera, que tus cabellos cubriesen tu rostro y que tus manos abrazasen tu cuerpo... impidiendo a cualquier emoción volver a entrar. Miras a tu alrededor con pena, en una penumbra en la que ahora te refugias. Dime cándida inocencia... ¿por tí que puedo hacer?
Deshaciendo uno a uno los nudos de la cuerda con la que te ataste a esa gruesa pared... mientras te canto una canción para adormecerte. Una nana dirigida al infante que aún llora en tí... y se niega a desaparecer. ¿Cuándo volverás a mirar al mundo de frente?
Lo desconozco, pero hasta que eso ocurra... contigo me quedaré.

lunes, 18 de febrero de 2008

Ante qué cederás... ¿al miedo o al amor?


Siento lo ocurrido, siento este camino, pero si ya nos hemos alejado tanto en la niebla que no podemos ni vernos... no existe la solución de volver atrás. En ocasiones trato de reconducir mis pasos, darme la vuelta para volverte a buscar, pero o desfallezco en el intento, o es una parte de tí la que veo; que no deseaba encontrar...
Se me encoge el corazón apesadumbrado, ¿por qué de tus labios aparecen palabras tan crueles? cuando creo que no me las he ganado. Que no merezco tanta rabia, tanta ira desmesurada y sin control. Día triste en que los malos pensamientos nos cubren, no pensamos con claridad, pero si desde siempre has rechazado mi mano ¿qué esperas alcanzar? Si en mí plenamente jamás has confiado. Recreándote en el pasado vas viviendo, ¿qué haces amigo? si no ves que el recuerdo día a día se va deformando... convirtiéndose en una gran bestia, imposible de dominar. Nada es tan intenso visto desde la pena, nada tan profundo desde el amor, ni nada tan incierto... visto desde los ojos del rencor. Delgada la línea entre el amor y el odio vuelve a ser, acrecentada por el deseo de que regrese un momento... que en realidad nunca llegó a ser.
Soy distinta porque morí hace un año, o soy diferente ¿desde tu mirada destrozada?
Me temo que ya no lo sabremos, hallándote envuelto en este círculo sin fin del que no deseas escapar, consumiendo tu aliento entre la pena. No apartaré de mi tu recuerdo viejo amigo, pasarás a ser una de las personas esenciales de mi vida, aunque te encuentres lejos... y ya nuestra existencia deba ser esquiva. Nuestros caminos se separan, desde la espera que tuvimos siempre... de que se llegaran a cruzar.

sábado, 9 de febrero de 2008

La Felicidad y Tú


Te agradezco las ganas, gracias por el cariño, mi ángel has sido tan bueno conmigo...
Por más que lo imagines no te olvido, por mucho que lo pienses siempre has permanecido conmigo. En el recuerdo que me acompaña cada noche, en la ilusión para dormir, en la esperanza para abrir los ojos por la mañana. Por el camino de la felicidad quieres conducirme, empecemos entonces a andar, que se nos hace tarde... y si el mundo no espera, ¿por qué nosotros lo íbamos a hacer?
Eres la sonrisa, eres la alegría, el ánimo para continuar... y la calma cuando pienso que voy a flaquear. Las gotas de lluvia recorren mi piel como si fueran lágrimas, entremezcladas con nuestra melancolía, alimentadas por el reemprender un motivo de fuerza. El máximo grito antes de la batalla, el primer paso hacia un nuevo lugar, los brazos en los que me acunan... todo ello en tí lo puedo encontrar. Me haces creer que voy sola, cuando me vigilas haciéndote en ocasiones presente, para que sepa de nuevo que no deseo perderte... y que no, no lo haré.
Tan importante es este sentimiento, tan bonita la emoción, que no volveré a quedarme sin aliento... aunque crea que me consuma la desmotivación. Intercambiaré una lágrima por una sonrisa, una frustración por un respiro, amparándote en que siempre te he tenido... aunque creíste que no eras querido. Deseo coger tus manos, quiero tocar tus dedos, a pesar de que continúe mirando hacia delante... en ellos volcaré mis anhelos. Entre tus manos de cielo, tu corazón de ángel, tus alas que me llevaron volando a través de los sueños... por todo ello jamás podré olvidarte.
Amando el corazón, enamorada de la vida, adorando todo aquello que viva... porque así me lo enseñó este amor.

lunes, 4 de febrero de 2008

Noches de Anhelo


Me haces tanta falta... Y a pesar de ello disimulo, hago ver en ocasiones que ya no te necesito, que no me importa estar sola. Cuantísimo miento... si mi mayor felicidad es tenerte conmigo.
Sé que debo aprender por mi misma, lograr lo que tan bien sabemos, que vine y respiré en esta tierra por una razón... que me resisto a irme sin ella.
Pero ¿sabes? No siempre resulta tan sencillo. Conoces de sobras como me encantan los retos... pero ah ¡ironía! la incertidumbre mina mi alma poco a poco. Desconozco a veces si sigues a mi lado, si permaneces en silencio sellando tus labios, para que no te escuche, para que no te oiga llegar. Continúo preguntándome si te fuiste, si estás tan lejos que por ello por muy alto que mire no te puedo alcanzar. Con amargo sentimiento me diste la noticia, mi ángel, mi enamorado decidiste irte de mi lado, no sin intenso dolor... dejándome a mí en la incertidumbre de si ese amor alguna vez existió. A pesar de todo, cuando desespero de pronto fugaz apareces, pero te marchas tan deprisa amado, que no sé si hago bien en reclamarte. No sé si está bien que ansíe estar junto a ti, no volver a dejarte marchar, y aunque eso es lo que mi corazón incesantemente dice... ¿es lo que debo desear? Si en ocasiones me cuesta comprender tus acciones y sentimientos, debo pedirte a pesar de todo ¿que me ames sin reservas?
Que vuelvas a mí y no me dejes, que me permitas repetirte una vez más... ¡sin tí no puedo lograrlo! Siendo eso precisamente lo que evitas. Mi fuerza es persistente a la vez que quebradiza, se sostiene cuando no hay nada a lo que sujetarse, y resquebraja... al sentir que no queda nadie. Amo tanto que me desborda, cada emoción de este mundo clavada en mi alma. Dime mi ángel, ¿sigues creyendo en mí?

domingo, 27 de enero de 2008

En el Abismo


No creí... no pensé que esto fuera a pasar. Que tanto me afectara, que tanto dolor corroyese mi corazón. Empujada al pozo de la mediocridad se me pasa por la mente ¿debo estar aquí?
si pensé que nada me haría caer allí. Soledad es lo que siento, un cálido abrazo lo que anhelo, que me haga sentir que no estoy sola, que no me destruya ahora el desapego.
Hablo y no me entiendes, entreabro mis labios para dejar la voz salir y no oyes... no me ves cuando camino hacia tí, apenas te das cuenta cuando me alejo. Pero ¿te das cuenta?
El error fue mío... puse en tus manos mi corazón, jugando a la ruleta rusa de que en cualquier momento, el disparo fuese certero. Cesas mis latidos al tiempo que alimentas mi agonía, mientras me atormenta la eterna pregunta ¿tanto me importa?
Me quedo de pie como una sombra, sin más palabras ni expresiones, el rostro no refleja nada... sólo viendo morir mis pretensiones. El vacío en mi cuerpo me recuerda, que podría llorar, descargar este lamento. Pero no me es posible lograrlo, si ya las lágrimas se las llevó el viento... y no me quedan más que derramar. El aire me ensordece, parece que quiera repetirme ¿te das cuenta lo sola que te sientes? Si lo que más has amado, y lo que te ha importado para un día sonreír... ahora se ha marchado. Desvanecido y fugaz, tan brillante como una estrella, que nos maravilla con su hermosura... cuando en realidad te das cuenta que desapareció hace mucho tiempo. Mi eterno sueño me empuja, necesito lograr aquello que más deseo; sólo olvidé que sin tu ayuda... resulta fácil ver el cielo convertido en infierno.
Lealtad escondida, sentimiento que hay que ganarse, pensé que ya te tenía, hasta que me traicionaste. No es sencillo que broten de ti los gestos, cuando los verdaderos siempre van por dentro. A pesar de ello en la confusión y desespero el alma me fundes, buscando de nuevo... tu impulso primero.

domingo, 6 de enero de 2008

Juego de Sentimientos


Dueles. Dueles en el alma compañero, haces daño amigo, platónico amor que una vez fuiste. Cada vez que tiendes la mano me llevas a tu lado, cuando llego junto a tí me sueltas... de nuevo al vacío. Regodeante capacidad de saber que te sigo, que acompañaré tus pasos y me tendrás para lo que necesites. Sellé una vez mi corazón para que no traspasaras sus barreras, ¿por qué insistes en derribar sus muros? si me siento mejor entre esas cadenas. Poco a poco desatas los candados, te observo temerosa, y cuando toda protección a mis pies yace... disparos de flechas envenenadas vuelven a atravesarme. A veces me pregunto cuánto durará este juego, de alegría y llanto... persiguiéndonos el uno al otro por estos pasillos, oscurecidos sin lugar para la luz. La ténue luz de unas velas que un día nos cegó, fue derramada al suelo por la rabia, la furia prendió fuego... quemándolo todo a su paso. Andé entre cenizas, guardé algunas en mi bolsillo, y te vi sonreír a través de algún hueco de tu alma. No podías verme, no sabías que estaba tan cerca, yo me podía proteger... pero el destino hizo que nuestros caminos se cruzasen, viéndote de nuevo de frente, pudiendo volver a elegir... entre nadar en tus ojos o echar a correr.
Me aferré a las cenizas, teñían mis manos y me recordaban por dónde volvía a ir, pero a veces soy débil y flaqueo... por ello las sonrisas son acompasadas por el lamento del interior.
Querido amigo dueles... y cuánto más te acerques, más de menos te echaré.